I don'T bite, but i do dognap (2024)

]

Tevreden met haarzelf keek ze neer op de man die vastgebonden zat aan de stoel. Het was een half uur geleden dat ze hem had verdoofd, ondertussen een uur geleden sinds ze hem had leren kennen. And look where they are now, in een verlaten en oud huis, hel vastgebonden aan een stoel terwijl zij daar vrij stond. Nou, dat was zeker niet iets dat ze had verwacht deze ochtend. Maar ja, wat kon je nou eigenlijk allemaal verwachten als je dit soort job hebt. Met een kleine zucht keek ze naar haar auto en dan weer naar de man. Het was een stuk makkelijker geweest om hem de auto in te krijgen dan ze dacht. Alex had dan waarschijnlijk ook geluk gehad sinds hij een hond was gebleven totdat ze hier aangekomen waren. Hoe ze het bos uitgekomen was let haar auto was en zal voor eeuwig een mysterie blijven. Stil inspecteerde ze nog even snel of alles goed stevig vast zat. Touw rond buik die hem vast zette aan de stoel, check. Touwen rond benen die hem vastzette aan de poten van de stoel, check. Touw dat zijn polsen vastbinden, check. Handboeien rond polsen voor zekerheid, check. Nog een stuk touw dat hem bij zijn bovenbeen aan de stoel vastzet, check. En ten laatste, het doek dat voor zijn mond zat, check. Okay, hij zat goed vast met haar vele stukken touw, no way dat hij daar makkelijk uit kon komen zelfs als alles zonder zilver was, wat het niet was behalve voor het doek dat voor de man zijn mond zat. Stil draaide ze haar rug weer naar de man terwijl ze wat ontsmettingsmiddel nam en een verband, met natuurlijk een schoon doek om het ontsmettingsmiddel op te doen. Zodra ze deze spullen had trok ze een stoel naar de plek recht voor de man en zette ze haar spullen erop. Vervolgens liep ze weer weg om een spuitje te halen met een vloeistof erin die tegen de verdoving zou werken. Dit vloeistof spoot ze al vrij snel in één van de aderen van de man. Hoe lang hij nog bewusteloos ging blijven wist ze niet sinds dat van man tot man of wezen tot wezen ofzo afhing. Maar ze had ten minste nog 5 minuten. Met haar trouwe mes hangend aan haar riem net zoals een geweer en nog een grotere mes ging ze op de stoel zitten met de verzorgingsspullen in haar hand. De man voor haar was helemaal bloot, of nou ja, behalve het deken dan dat ze over zijn onderkant had gegooid sinds ze helemaal niet geïnteresseerd was in dat gedeelte van zijn lichaam. Stil en aandachtig maakte ze de doek nat met ontsmettingsmiddel en begon ze de snee die zijzelf niet zo lang geleden had gemaakt te ontsmetten. En natuurlijk bleef ze nog steeds super aandachtig op wat de man ging doen sinds hij snel weer wakker zou worden, of ten minste sneller dan de meesten sinds hij een skinwalker was.

Clothes (Niet riem en horloge)

&william Nerteaux

_{Het was soms verbazingwekkend hoe leven kon gaan. Een dag kon letterlijk van goed naar verschrikkelijk springen in maar enkele minuten, misschien zelfs seconden. Langzaam aan begon de verdoving uit te werken en begon William zijn bewustzijn weer naar boven te komen. Versuft probeerde hij zijn ogen weer te openen maar zijn oogleden voelde zwaarder aan dan hoorden. Het beeld dat hij kreeg was ook nog eens één en al wazigheid maar hij kon zo min of meer de omgeving zien. De scherpe geur van ontsmettingsmiddel was ook zeker niet te missen.
Wat was er nu weer precies gebeurd? Eén of ander kind had hem aangevallen en blijkbaar was zijn poging om te ontsnappen volledig mislukt. Zo was hij geraakt waar hij was. Zijn zicht was alweer wat verbetert waardoor de omgeving duidelijker werd en hij merkte dat ze al lang niet meer in een bos waren. Ook viel het meisje dat voor hem zat en bezig was met het ontsmetten van de wonden hem op. Daar kwam die ontsmetting geur dus vandaan. Ter vergeefs probeerde de man zijn arm te bewegen maar zonder succes. Het kwam niet door de verdoving maar door touwen die hij dan pas opmerkte. Ze had zeker goed werk verricht met het vast binden en ze was verstandig genoeg om niet zomaar touw te gebruiken. William kon het touw gewoon voelen branden tegen zijn huid. Verdere pogingen om te bewegen probeerde hij niet want het zou toch tevergeefs zijn. Zelfs praten ging niet.
Hoe het met het meisje zat, hij had geen idee. Die Axel, Alex, Alexis, wat haar naam ook moge wezen viel hem eerst aan, verwonden hem, verdoofde hem, ontvoerde hem en dan ging ze de wond schoon maken die ze zelf had aangericht. Misschien kwam het door zijn versufte staat, maar William begreep er niks van. Ach, misschien dat het duidelijk zou worden als ze opmerkte dat hij wakker was.}

]

Het doek met ontsmettingsmiddel haalde ze voor de zoveelste keer nog eens over de grote snijwonde. Terwijl Alex dit deed was ze natuurlijk aan het opletten op zijn lichamelijke staat, wachtend tot zijn spieren zouden opspannen zodra hij wakker begon te werken. Maar natuurlijk was het haar wat te stil dus was ze zachtjes aan het neuriën. Ze leek bijna een normale tiener, behalve dan voor het hele verdoven van een man die in een hond was veranderd om hem vervolgens te dognappen, of kidnappen, ze was niet echt zeker wat het was. Maar dat beetje normaalheid stopte natuurlijk al vrij snel toen ze merkte dat William wakker aan het worden was. En zoals verwacht was het eerste dat hij deed proberen te bewegen. "Welcome back to the living. Sorry for the whole rope with silver thing. I kinda have to make sure you stay and don't attack me." Ze gaf hem een kleine grijns toen ze opkeek van de wond, al focuste ze zich er al vrij snel weer op. "Now stay still, i'm almost done treating your wound....wich i made, sorry, didn't plan to like actually hurt you, just happened...yeah didn't really think the whole thing through." Ze bleef maar zachtjes tegen hem mompelen terwijl ze het laatste beetje van de wonde schoon maakte. Het was veel groter dan verwacht...oeps. "So, all done" Mompelde ze na even stil te zijn geweest. Nu moest ze het verband nog om zijn borstkas wikkelen voor de grote snee. Er was alleen maar één probleem, de stoel. "Yeah, didn't really think that one through." Met een kleine nonchalante ophaal van haar schouders zette ze hey verband dan maar weer neer, dat kon later wel. "Okay, so i don't want to kill you and i'm not planning to kill you." Okay, so far so good. "Or yeah...i'm not gonna kill you depending on the answer you will give me to a question i want to ask." Beter om direct eerlijk te zijn, en hopelijk bracht het niet te veel problemen. Met haar armen gekruist leunde Alex wat baar achter tot haar rug de leuning van haar stoel raakte. "But first i wanna know, will you scream when i remove the cloth before your mouth? Becauce nobody will hear you but it would still be very much appreciated if you wouldn't scream."

Clothes (Niet riem en horloge)

_{De positie waarin dat hij zich bevond was alles behalve prettig en of aangenaam. Het feit dat de verdoving nog niet volledig was uitgewerkt zorgde er in ieder geval voor dat hij zich niet te druk maakten. Misschien maar goed voor het meisje, en voor zichzelf. De verdoving werkte nu eenmaal als echte verdoving dus de wonde op zijn borstkas en het zilver dat ik zijn huid branden deed een heel pak minder zeer. Bij de woorden van het meisje haalde hij één wenkbrauw op. Zorgen dat hij niet aan viel? De laatste keer dat hij checkte was zij degene die de eerste slag had uitgevoerd en als hij het zou verwoorden waren zijn acties voor zelfverdediging. Het was dat William niks kon zeggen.
Wanneer dat ze het over de wond over zijn borstkas had wierp hij zelf even een blik op de wond. Dat was een mooie om later bij zijn verzameling van littekens toe te voegen. Met alles dat het meisje zei werd William alleen maar verwarder. Het was alsof ze haar acties probeerde goed te praten en alsof ze deed dat het maar een klein misverstandje was. De verwarring moest vast wel van zijn gezicht af te lezen zijn. Wanneer dat ze aan hem vroeg of hij zou gaan schreeuwen als de doek van zijn mond weg was keek William haar enkel even aan zonder direct antwoord te geven. Zoals ze zelf zei zou niemand het horen, dus wat voor nut had het? Daarbij was hij niet degene die graag om hulp vroeg. Of eerder riep.
Hij schudde uiteindelijk maar zijn hoofd als antwoord. Nee, William was niet van plan om de buurt bij elkaar te roepen en ergens was hij benieuwd naar de vraag die hij zou krijgen.}

Ze had de man zijn blik genegeerd de hele tijd dat ze de wonde schoon maakte, maar nu begon het toch wel wat irritant te worden. Ze had hem iets gevraagd, zou hij niet gewoon kunnen antwoorden door zijn ‘ja’ of ‘nee’ te schudden in de plaats van haar gewoon aan te kijken? Maar gelukkig, eindelijk na een eeuwigheid (eigenlijk maar iets van 15 seconden) schudde hij zijn hoofd als antwoord. Okay, hij ging niet schreeuwen, that’s good. Zonder een woord maar wel met ene kleine grijns stond Alex op en liep ze om de man heen tot ze achter hem stond. Ze was alweer ene beetje zachtjes aan het neuriën terwijl ze de knoop in het doek aan het los maken was zodat ‘ie uiteindelijk van voor de man zijn mond zou vallen. En na wat gepruts kwam het ding eindelijk los. Het was geen moeilijke knoop, maar wel “”n dat nogal straks was aangespannen, als wist Alex niet waarom sinds William zijn polsen samengebonden waren dus hij zou het doek niet bepaald zelf los kunnen maken. Maar ja, nu het doek los was stopte ze met neuriën en ging ze weer voor de man op haar stoel zitten. “Okay, so here is the deal. I am a hunter, i kill ghosts, werewolves, vampires and other supernatural creatures. But, unlike a lot of other hunters do i not participate in the whole, do First ask later thing. I don’t really think everything through but i do ask my questions First, or at least my question concidering it’s actually only one.” Hier stopte ze even om te zien of de man nog volgde. Maar na even stil te zijn ging Alex verder. “So, here is ho wit is gonna go.” Alex leunde naar voor en hief één van haar armen op zodat haar hand rond de man zijn nek kwam. Maar in de plaats van iets te doen zoals hem wurgen was haar hand gewoon zachtjes rond het stuk vlees terwijl ze één van haar vingers een stuk steviger op de plek waar ze zijn pols kon voelen drukte. Met deze hand draaide ze de man zijn hoofd ook een beetje zodat ze hem recht in de ogen kon kijken en hem zo kon houden. Haar andere hand deed niets behalve haar steunen terwijl ze naar voor leunde, al stond ‘ie nog steeds op stand-by voor als de man iets probeerde en Alex voor haar mes moest gaan. “I am gonna ask you my question and while i do that i’m gonna watch your reaction. I am gonna feel it when your heart quickens.” Hierbij tikte ze met haar vinger twee keer op zijn nek alsof ze het extra duidelijk maakte dat ze zijn pols kon voelen. “I’m gonna hear it when your breath turns shalow or quickens, even the smallest hitch i will see and hear. I am gonna see it if your muscles tighten for even a milisecond or when you move your hand or your feet for just one millimeter. And i am gonna look you in the eyes when you answer. I will see if you lie or not, and believe me, i do not appreciat lying. Do you understand me?”

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Het voelde haast als een bevrijding wanneer de doek uit zijn mond verdween, ondanks dat hij nog steeds vast hing aan de stoel. Het was een kleine verbetering. Misschien kwam het door de verdoving of gewoon omdat het nergens op sloeg maar hij grinnikte en schudde zijn hoofd wanneer het meisje zei dat ze eerst vragen stelde en dan pas zou overgaan op actie. ‘But you did cut my chest open, how is that not do first ask later?’ bij die woorden keek hij haar weer even aan voor dat hij zijn ogen wat liet zakken. Maar fijn, zijn allereerste confrontatie met een Hunter. Dit was precies waarom hij geen mensen vertrouwde. Je wist nooit wat ze van plan waren. Al dit was dus zeker niet goed voor het vertrouwen in de mensheid terug te winnen.
Wanneer dat hij haar hand alleen al had zien bewegen naar zijn nek bewoog hij zijn hoofd naar achter in een -uiteraard - mislukte poging om de aanraking tegen te gaan. Het feit dat William ook nog eens gedwongen werd haar aan te kijken maakten het er absoluut niet beter op. Alleen dat al zou ervoor zorgen dat zijn hartslag zou versnellen. Het meisje ging ondertussen verder met haar uitleg terwijl dat William al een andere plek had om naar te kijken. Eén of andere oude kast die vast op instorten stond. Ze had misschien de controle over zijn gezicht maar hij kon zijn ogen nog steeds weg draaien en dat deed hij dan ook. ‘Just get done with it,’ waren zijn woorden. Hoe sneller dit allemaal gedaan was hoe beter. 'What's the question?' vroeg William en even keek hij haar weer aan.}

“Yeah, that was kind of an spur of the moment ‘i don’t know how to do this and sedate him without much problems’ thing instead of a do and ask later thing…i didn’t want to hurt you ya know, it just kinda happened and i’m sorry…yeah.” Wat awkward schraapte ze haar keel even. Daarstraks ging het misschien snel en makkelijk, maar op het moment was dat zeker niet waar. Ze wist niet echt waarom maar dit voelde een beetje awkward. Misschien omdat het feit dat hij een skinwalker is haar herinneringen terugbracht die ze had geprobeerd te begraven samen met haar vriendin.

Ze kon zijn hartslag voelen versnellen bij haar aanraking en het was duidelijk dat de man het niet echt leuk vond. Maar ja, ze had de aanraking nodig voor dit. Net zoveel als dat ze nodig had dat zijn ogen op haar gericht bleven, maar natuurlijk gebeurde dat niet. In de plaats keek de man weg terwijl hij zei dat ze gewoon verder moest doen. En om eerlijk te zijn kon Alex niet anders dan denken dat hij zich gedroeg als een tiener die iets moest doen dat ‘ie niet wou. Nou ja, aan de andere hand was hij hier tegen zijn wil…maar ja. Alex ging net haar ogen rollen en zeggen dat ze niet verder kon doen als hij haar niet aankeek maar de man, waarschijnlijk zonder het te weten, onderbrak haar door weer te spreken en haar weer aan te kijken. “Allright, but i can’t ‘get on with it’ if your gonna look away. That kinda kills the whole purpose of this.” Even bleef ze stil en keek ze hem diep in de ogen terwijl ze begon te zoeken naar hetzelfde als eerder. “So my question is, did you kill someone? Did you take someone’s life, it doesn’t matter if they were innocent or guilty. Do you. Have. The blood. Of a human. On your hands.” Stil wachtte ze af terwijl ze op alle factoren die te maken hadden met liegen lette.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Ze had hem geen pijn wille doen. Hoe lief was dat wel niet, maar toch had ze ervoor willen zorgen dat het op dezelfe manier was geëindigd als toen. ‘You didn’t had to do this. You could had let me go and go my own way, but you only made the big mistake of hurting me and taking me here.’ Niet enkel had ze er toch wel voor gezorgd dat hij haar vijand werd, ook Hailey zou hier zeker niet blij mee zijn als ze er eenmaal achter zou komen. Hm. In ieder geval begon de verdoving volledig uit te werken. De sufheid was weg, emoties kwamen terug en het brandend gevoel werd ook weer veel duidelijker.}

De vraag kwam ergens niet als een verrassing nadat hij hem had gehoord. Uiteraard wilde ze dat weten, en liegen had duidelijk geen effect. ‘Yes,’ was zijn eerste en korte antwoord op de vraag. ‘I do have the blood of humans on my hands.’ Zijn blik was strak gericht op die van haar. Het leek haar niet uit te of dat het slechte mensen waren of niet, een mens was een mens. Degene die dood waren dankzij hem zou niemand missen, of toch niemand buiten de familie zou ze missen. Daarbij had hij zo zijn redenen om de moorden te plegen. ‘And what now? You’re gonna kill me because of that while you don’t know anything?’ vroeg hij haar, ergens om misschien tijd te rekken zodat hij met iets van een ontsnappingsplan kon komen. ‘Who knows, maybe it was self defence. Ever thought about that?’ Of gewoon uit wraak dat klonk al heel wat juister.

Bij zijn woorden rolde ze haar ogen. “Yeah yeah, i have a target on my back, get in line because there are around 50 hunters in Australia before you.” Beet ze terug. Het was maar al te duidelijk dat de man zijn emoties steeds meer terug kwamen. Dat is dan ook waarom ze een wat zachtere verdoving in de buurt had verstopt. Deze verdoving pakte ze dan ook en stak ze rustig in de man zijn arm. Niet genoeg om bewusteloos te zijn maar genoeg om te kalmeren en hem weer net zoals daarnet te laten worden.

Okay, niet een antwoord dat ze wou. Hij had dus wel iemand vermoord, hij had het bloed van een mens, een levend wezen op zijn handen, en Alex wist wat ze moest doen. Of wat ze eigenlijk moest doen. Maar ze kon het niet. Hoe deze man eerder sprak over het monster binnen houden, het weerstaan van wat je instincten je ingeven. Het had iets in haar geraakt, iets dat haar tegenhield van het lange mes vast pakken en er een snel einde aan te maken. Maar in de plaats liet ze hem los en leunde ze naar achter. “Okay, i had hoped not to get that answer…” Gaf ze eerlijk toe. “But i appreciat the honesty.” Wat twijfelend beet Alex op haar lip, dit keer echt twijfelend. Ze was niet zeker wat ze nu moest doen. “I should kill you right now…but…” Hier haakte ze zichzelf af, don’t show weakness, dat is wat haar altijd was verteld. “Tell me what happened, was it out of self defence and was he or she innocent? And when was this? Did you kill ever since and did you want to kill? If i believe you then i let you go if i don’t…” Daar stopte ze alweer met praten. Niet om te dreigen, maar gewoon omdat ze de woorden op het moment niet over haar lippen kreeg. Damn her and her soft spot for skinwalkers.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Natuurlijk. Nog meer verdoving. Het zorgde er in ieder geval voor dat zijn spieren weer ontspande en het branderige gevoel verminderde. William was er ergens zeker van dat hij gewoon door zijn benen zou zakken moest hij proberen recht te staan. In ieder geval was het tijd voor de kleine vrage ronden van het meisje, en ze had zijn antwoord blijkbaar niet verwacht.
‘A man can do crazy stuff after being locked up for twenty-eight years.’ Achteraf gezien klonk het haast alsof William zijn acties probeerde goed te praten met die woorden. ‘In my eyes they were not innocent, not at all.’ Je kon niet gaan geven om mensen die zo verschrikkelijk waren als degene waar hij jarenlang bij had gezeten, maar toch wordt je hun gezelschap gewoon. Raar maar waar. Soms wilde hij dat dingen anders gelopen waren, gewoon omdat aanpassen niet simpel was. ‘If I feel the urge to kill? Sometimes, when people pick a fight with me but I don’t give in to it. If I did you wouldn’t be sitting here now. Call it a bad habbit,’ Tijdens de vele gevechten die hij had gehad wilde hij ook vaak over gaan op het doden, maar deed hij dat waren ze gediskwalificeerd dus kwam het nooit tot dat, of meestal toch. Ze waren zeker niet blij wanneer dat hij toch een andere hond de dood in jaagde en dat werd nadien altijd wel duidelijk.
Maar hij had niet gelogen. Een skinwalker kon makkelijk een mens aan en hij had haar kunnen doden in plaats van eerst een poging te doen om weg te gaan. Het was haar eigen schuld dat het zo afgelopen was. ‘Did I pass your little test?’ vroeg hij, al had hij niet op alle punten echt een antwoord gegeven.}

Okay, ja daar heeft hij wel een punt. Iedereen zou gek worden als je opgesloten zit jaar achter jaar, laat staan 28 jaar. “I think i know who your talking about. Your right, they were far from innocent.” Een paar jaar geleden was er een bericht geweest, eentje dat zelfs tot Australië kwam. Een under the radar familie was dood, vermoord door een hond zeiden ze. Natuurlijk wist Alex wat het echt was, maar er iets aan doen deed ze niet. Het was een slechte familie en al waar ze aan kon denken was dat ze hoopte dat Sarah het had overleefd. Bij zijn opmerking over haar veiligheid kon Alex niet anders dan grinniken, al was er geen vreugde in te vinden. “One of the first things you learn with fighting, don’t underestimate you opponent, no matter how young or innocent they look.” Ondanks haar woorden gaf ze toch ene kort knikje, tevreden met het feit dat hij niet zo maar gaat moorden ondanks het feit dat hij de drang soms wel had. “And i’m almost done, i just want to know, how was it to take their lives, how did it feel and how do you feel about the fact that you took their lives, no matter if they were innocent or not.”

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Ondanks de verdoving bevielen de woorden van het meisje hem zeker niet. Zijn ogen vernauwde hij wat. ‘Oh is that so?’ In ieder geval kon ze er niks mee te maken hebben. Ze bestond toen nog niet eens, maar dat maakten het er niet beter op. ‘How can you possible know who I’m talking about?’ vroeg William.
Wanneer ze zei dat je iemand niet moest onderschatten ongeacht leeftijd of onschuld keek hij heel even weg terug naar de oude kast. ‘You know, trusting people is hard, very hard. I thought I could trust a young girl so it could have helped me finding trust in others. Thanks for ruining it,’ zei William gevolgd met een duidelijk niet gemeende glimlach.
De volgende en laatste vraag - al hij haar moest geloven - ging over zijn gevoelens, het moeilijkste om over te praten. Eigenlijk had hij in die korte tijd al veel meer vrij gegeven dan normaal zijn gewoonten was al gaf hij de verdoving de schuld. ‘And why should I answer that question? I do not think that relevant and as far I know you are far from my psychologist.’ Terwijl hij sprak keek hij haar geen enkele seconde aan. Dat was nu eens een vraag die hij niet ging beantwoorden. Het moest echt niet te persoonlijk gaan worden. Het was ook dat William helemaal niet wist hoe dat hij zich er precies bij voelde. De emoties op dat vlak waren zeer gemixt. Het waren zowel positieve als negatieve gevoelens en hij wilde er gewoon weg niks over zeggen. Het was maar te hopen dat ze het accepteerde, al kon ze gewoon doorvragen en doorzetten tot ze haar antwoord had. Damn her.}

Alex McClain schreef:

Ze had deze vraag verwacht, toch was hij wat moeilijk te beantwoorden. “Let’s just say that…i knew someone that got caught and sold to them 5 years ago, about 5 months before news spread that the family was dead.” Ze weerhield elke emotie van haar stem en zorgde ervoor dat het er als neutraal uitkwam als de rest dat ze zei, al kon ze een oude emotie van verdriet omhoog voelen komen, eentje dat ze direct wegdrukte. Zijn volgende woorden raakte haar ook, maar minder dan de herinnering, zo weinig dat ze het helemaal opzij kon schuiven. “Yeah, thank the hunters in the ground for killing my family.” Beet ze terug. “Besides, trust is overated, it only gets you hurt and in the end you just end up wishing you didn’t take that first step because you just end op alone anyways.” Het was de koude harde waarheid en het was best dat de man dat maar wist ook. Deze wereld was al moeilijk genoeg als je er alleen voor stond. Maar de pijn van het vertrouwen van iemand, met die pijn was het alleen maar moeilijker. Voor zijn volgende woorden had ze echter niets te zeggen. Al dat ze deed was de man blijven aankijken zoekend naar alle tekenen in het lichaam die verschillende verhalen vertelde. Hij wilde dan wel niets zeggen maar dat hoefde ook niet. Na een tijdje stil te zijn geweest liet Alex dan uiteindelijk een zucht horen terwijl ze opstond. “Okay.” Met dat draaide ze zich om en liep ze naar haar auto om vervolgens een hoopje van stof eruit te halen, al bleef ze de man nog steeds in de gaten houden. Zodra het hoopje stof stevig in haar handen zat draaide ze zich om en liet ze zien wat het was, zijn kleren. Zelfs het bebloede en kapotte hemd. Maar er was ook een nieuw kledingsstuk, een gewoon t-shirt dat wel de juiste maat had geleken toen Alex het had gekocht voor de man. Zonder enig woord ging ze achter de man zijn stoel staan zodra ze de kleren op haar eigen stoel had gezet en begon ze aan het eerste stuk touw. “When your free please don’t stand up directly, i’m not interested in seeing your junk.” Zei ze verwijzend naar het feit dat al dat hij had een deken was dat los over zijn onderlichaam lag. De eerste knoop kwam al vrij snel los en zo deed de volgende en dan weer de volgende. Toch liet ze die dat over zijn borstkas zat staan en ging ze voor de man staan om de handboeien en stuk touw dat rond zijn polsen zat los te maken. Toen ze dat deed ging ze weer achter de stoel staan en maakte ze het laatste stuk touw los. Terwijl ze dit allemaal deed was ze ook begonnen te praten. "There was this girl i knew for as long as i can remember. She was a skinwalker and was always there for me, we even ran away together when i was 9 to get away from my fosterfamily. When i was 10 she got caught and was sold to that family you killed. Her name was Sarah, she would have been 13 years old and had short, light brown hair. She was wel-build and pretty long for her age...i was just wondering, did you see her? Did she make it?" He laatste stuk touw viel op de grond. Nu was het opletten sinds ze niet zeker wist wat de man ging doen, daarom had ze ook direct een stap naar achter gezet en waren haar spieren gespannen, klaar voor als ze aangevallen werd.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{‘It’s better to have dead family than no family at all,’ De mensen die hij zou kunnen bezien als familie kon hij beter niet zo bezien, dat zou alles alleen maar complexer maken voor de man. William zou dan helemaal niet meer kunnen denken dat zijn acties goed waren geweest. ‘Hmhm, yeah sure,’ was zijn antwoord op haar woorden over het vertrouwen. Misschien had ze gelijk of misschien ook niet maar dat nam niet weg dat er één iemand was die hij zou blijven vertrouwen.}

Zodra dat de touwen rond zijn polsen waren en ook de boeien wreef hij over de gevoelige rode plekken en draaide hij zijn hand rond om weer wat meer gevoel erin te krijgen. ‘Haven’t seen her. She’s probably dead so don’t get your hopes to high.’ Op de toeschouwers en de mensen die hij zijn bazen kon noemen na zag hij bijna niemand. Liet staan één of ander kind. ‘Or they bought her to sell her afterwards,’ zei William. Eenmaal dat het touw overal verdwenen was waren op die plekken donker rode strepen. Het was veel makkelijker geweest als ze gewoon touw had gebruikt, nu moest hij nog enkele dagen rondlopen met de verbrande stukken aangezien wonden van zilver niet zo snel genazen.
Ondertussen hield hij het doek rond zijn middel beter vast en bond het rond zoals een handdoek voor dat hij zijn kleding pakte. Hij had in ieder geval gelijk over het zakken door zijn benen. Het was niet dat hij viel maar hij merkte we dat hij minder kracht erin had. ‘You might want to turn your back to me for a moment.’ Het was gewoon een suggestie, ze moest het niet doen als ze niet wilde maar William wilde niet met een doek rond zijn middel blijven rond lopen dus kleden hij zich van onder alvast aan. De wond op zijn borstkas was al een tijd gestopt met bloede, vermoedelijk omdat hij gewoon heel de tijd stil had gezeten maar door de plotse bewegingen begon het bloede toch weer. Great.
‘You say trust is overrated, still you did put your trust in me just now.’ Als ze hem helemaal niet vertrouwde had ze hem ook nooit los gemaakt en wie weet hoe lang had hij dan nog op die stoel vast gezeten. Ondertussen had hij zijn onderkleding alweer volledig aan en keek hij even naar het T-shirt dat ze erbij had gelegd. Het kledingstuk eindigde enkel al snel tegen de snee op zijn borst aan in plaats van het aan te doen. Mooi niet dat hij het aan ging doen, voor bet bloede toch wat tegen te houden was het echter perfect.

"Yeah you see, that’s where i disagree. I would rather have no family or at least no memory of my family then a dead one.” Alweer kwam het er nonchalant uit, alsof het haar niets kon schelen. Toch was er nog steeds dat gevoel van het verliezen van iemand wanneer ze terugdacht aan de avond dat ze haar ouders verloor. Altijd wanneer dat gebeurde kwam er een gevoel van haat te voorschijn. Maar geen haat voor wat er gebeurd was, een haat voor haar goede geheugen, haar fotografisch geheugen waardoor ze haar echt moeder en vader nog zo goed herinnerde.

Begrijpend knikte ze ook al was er een grote kans dat de man het niet zag. “I didn’t think you would have but yeah, better to ask then to wonder.” Alweer die nonchalante toon en dat gevoel dat ze wegdrukte. Ze wist dat Sarah waarschijnlijk dood was. Het was een gedachte die ze bij zich droeg sinds de dag dat haar vriendin was meegenomen. Toch was er nog steeds dat kleine kind diep binnen in haar verscholen met een beetje hoop. Hoop die Alex normaal nooit toonde omdat het je zwak maakte. Gelukkig kon ze die hoop snel weg schudden door even haar hoofd te schudden en zo haar prioriteiten op een rij te zetten. Toen ze er weer helemaal bij was werd ze direct verwelkomt met een stel woorden, meer een voorstel die ze maar al te snel aannam. "Don't have to tell me that twice." Zei ze terwijl haar rug naar de man gedraaid werd, al hield ze hem nog in de gaten door te horen wat hij deed. Alex snapte niet waarom hij nog niet weggelopen was of haar nog niet had aangevallen. Dit was zeker een dag vol rare dingen en gebeurtenissen. En over rare gebeurtenissen, hier gebeurde er weer één, Alex was sprakeloos. Zodra de man zijn woorden haar hadden bereikt was ze omgedraaid met een beetje gestamel die haar mond verliet tot ze zo wijs was om deze te sluiten en hem gewoon stil aan te kijken. Het koste Alex een paar seconden voordat ze zichzelf weer kon herpakken, al klonk het nog steeds erg zwak. “i…didn’t trust you…i don’t trust you…” Mompelde ze zwakjes waarna ze haar keel even schraapte. “Maybe i’m just confident in my skills and know i could take you on if i had to.” Dit kwam er tot haar opluchting gelukkig wat zelfverzekerder uit, al geloofde ze de woorden niet helemaal. Ze wist dat de man sowieso een hard gevecht zou geven als het zover kwam. Toch was ze tevreden met haar comeback. Stil keek ze toe hoe de man het T-shirt tegen zijn borstkas drukte om het bloeden van de snijwond weer tegen te houden en Alex kon niet anders dan zachtjes grinniken. “You know that a T-shirt has other meaning than this, right? The bandage is for the bleeding.” Wat lui zwaaide ze in de richting van het verband terwijl ze langs de stoel naar haar auto liep met één oog de hele tijd op de man gericht. “Are you hungry? “ Met haar lichaam schuin gedraaid zodat ze dat ene oog op de man kon houden viste ze een boterhammendoos uit de auto en deed ze die open om twee boterhammen tevoorschijn te laten komen. Eentje met kaas en de andere met kip.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{William schudde bij de woorden even zijn hoofd. Die discussie wilde hij eigenlijk niet aan gaan. Gewoon los geraken en naar huis gaan, dat was wat hij vooral wilde. Het was wel duidelijk dat hij die avond wel goed zou slapen, tenzij dat zijn gedachten het zouden verstoren.
In ieder geval had hij zich nog in rust kunnen aankleden nadat hij was verlost van de touwen. Ergens voelde het als een overwinning wanneer hij hoorde dat hij het meisje toch even van haar stuk had gebracht. ‘Sure you can. Other lies you want to tell yourself?’
William keek even naar het meisje wanneer ze zei dat het was om aan te doen, en dat er voor het bloed verband was. Het enige wat de man echter deed was even naar het verband kijken maar hij ging er verder niet op in. Dat ze haar spullen mooi bij hield. Hij liet zelfs het T-shirt vallen op de grond en deed gewoon zijn eigen hemd aan zonder de knopjes dicht te doen.}

De verwardheid sloeg echter al snel weer toe wanneer ze vroeg of hij honger had. Weer kantelde hij vragen zijn hoofd terwijl dat hij haar aan keek. ‘I really, really do not understand you,’ zei William in plaats van een echt antwoord te geven op de vraag of hij honger had. Hij zetten enkele stappen dichter naar haar toe terwijl zijn ogen even de omgeving scande om te zien of er echt niks was dat als wapen gebruikt kon worden, maar het enige wat hij zag waren de wapens die het meisje bij zich droeg. ‘First you attack me, then take me to some sh*thole as some kind of prisoner and ask me all those questions to see if you have to kill me or not. And now you’re asking if I’m hungry?’ Uiteindelijk bleef hij wel staan, de afstand hing af van het meisje, als ze zelf de ruimte groter wilde houden en naar achter stapte zou er nog steeds wat plek zijn tussen hem. Energie had hij op dat moment niet om haar ook maar iets te doen, en hij wilde liefst ook niks forceren. ‘Oh and by the way, if I ever see you again I hope you’re a fast runner,’ zei William en met die woorden wilde hij langs het meisje heen wandelen.

Bij zijn voorstel dacht ze even na. “Hmm, i’m awesome, i’m one of a kind and i’m the happiest person in the world.” Antwoordde ze terwijl ze bij elke nieuwe leugen een nieuwe vinger opstak alsof ze aan het tellen was. Ze wist dat het eigenlijk een opmerking was geweest maar dat had haar niet gestopt van antwoorden.

Alex kon de grijns niet onderdrukken die op haar gezicht kwam bij de man zijn verwarring en de verwoording van zijn verwarring. Toch bleef ze stil, gewoon toekijkend hoe de man ene paar stappen dichterbij zette. Alex verzette geen stap en bleef gewoon op dezelfde manier staan. Ze was niet bang van deze man. Ja hij kon in een hond veranderen, so what? Plus het was gewoon grappig om de verwarring te zien en nu dat hij dichterbij stond waren de kleine details beter te zien. “Let’s just say i’m a complicated girl that has a soft spot for skinwalkers because of some reasons.” Antwoordde ze zodra de man zijn uitleg had gedaan over waarom zij zo raar was. Met haar woorden keek ze neer op de open boterhammendoos met nog steeds twee onaangeraakte boterhammen erin. Pas toen de man weer sprak keek ze op, dezelfde grijns nog op haar gezicht. “I’m a very fast runner so that won’t be a problem.” Haar hoofd ging ene beetje schuin en haar grijns werd voor een seconde groter bij deze woorden al hield 'ie nog steeds geen echte vreugde. Vervolgens keek ze even achter zich naar de deur van het verlaten huis. Ze had heus wel door hoe de man probeerde weg te komen, en dat vond ze oké behalve dan voor één detail. “Oh, by the way, there is a tornado warning, their saying that everyone should stay inside.” Hierbij keek ze weer naar de man. “I don’t know how this hous has kept the noice that’s going on outside but yeah, i wouldn’t go out there if i were you. You may heal faster but that won’t happen when your dead, and let me say this, it was bad, came out of nowhere. But yeah, if you wanna go out there and risk your life go a head, i probably won’t stop you.” Zonder een aarzeling stak ze de boterhammendoos in William zijn richting. “So, you hungry or not? I have cheese and chicken.”

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Ze nam zijn opmerking over de leugens net iets te serieus. William deed zelfs geen moeiten om erop te reageren. Een laag zelfbeeld had ze dus in ieder geval, daar was geen twijfel meer over mogelijk. Ze leek het ook allemaal ineens zeer amusant te vinden wat zijn eigen verwarring alleen maar groter maakten. ‘Bless your soft spot voor Skinwalkers then.’ Als ze dat niet had gehad was het misschien wel eens anders afgelopen met hem. Ach, het was niet dat hij de dood vreesde maar hij had toch liever niet dat het kwam door een kind.
‘We’ll see,’ zei William wanneer ze zei dat ze snel was. Er was maar één manier om daar achter te komen, maar dat was niet voor die dag. Hij wilde liefst van al weg gaan en had uiteindelijk zelfs de deurknop van de deur vast, klaar om hem te openen tot dat Alex hem onderbrak.}

Meende ze dat nu serieus? Ja hoor ze had gelijk. Wanneer William even naar buiten zag kon hij zien hoe het aan het waaien was, en eigenlijk wilde hij niet dat het hem tegen hield om weg te gaan. Zonder er echt wat op te zeggen en de vraag over eten te negeren ging hij op de zetel zitten die in de ruimte stond. Hij leunde volledig naar achter en bracht zijn beide handen door zijn warrige bruine haar. Misschien dat hij gewoon Hailey moest opbellen, dat zou nog het beste zijn. Ze kon er vast wel voor zorgen dat ze beide veilig thuis geraakten. ‘Where are we exactly?’ vroeg hij dan ook maar, frustratie bouwde zich ondertussen weer in hem op. Zijn ogen had hij ondertussen gesloten. Misschien dat ze in de buurt waren van het motel, als dat zo was kon hij wel even zijn leven riskeren door naar buiten te gaan. Alles was beter dan ergens opgesloten te zitten.

De grijns was ondertussen al van haar gezicht verdwenen toen de man haar negeerde en in een oude zetel ging zitten. “Not then.” Mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze de boterhammendoos dicht deed en hem terug in de auto zette. In de plaats pakte ze ene flesje water en dronk ze er wat van. Als de man gene eten aannam zou hij haar vraag over dorst hebben waarschijnlijk ook negeren dus sloot ze het flesje water gewoon en zette het terug in de auto. Pas toen de man weer sprak keek ze zijn richting in en direct kon ze zien hoe zijn spieren een beetje gespannen waren, iets dat gebeurde als men gefrustreerd is. “We’re in an abandoned house, a barn actually, right outside of town with lot’s of wild land arround us that used to be part of this farm.” Alweer draaide ze haar rug naar de man, dit keek niet om iets uit de auto te pakken maar om iets anders te doen. Alex zette haar twee handen op de dak van haar auto, iets dat niet al te hoog was maar voor haar wel sinds ze niet bepaald de grootste was. Hierna spande ze haar spieren en sprong ze onverwacht snel en handig op het dak, midden in de sprong haar lichaam draaiend zodat ze op haar achterwerk terecht kwam, men zou kunnen zeggen dat het onnatuurlijk was, maar voor Alex was het niets anders dan gewoon. Hierdoor belande Alex zonder enige problemen zittend op het dak met haar benen naar beneden hangend. De auto had niet eens ene kleine deuk door haar handigheid en haar licht gewicht. “If you want to make a run for it, take your chance, the nearest house is around 1km further up and around there start te houses and a little farther the motel and the stores and such. Just run strait forward and take there where the roads split a right.”

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Natuurlijk had ze niet gewoon een huis midden in de stad kunnen kiezen. Dat had allemaal zo veel makkelijker geweest. Een vrij luide zucht verliet dan ook zijn mond terwijl dat hij alle opties overwoog, of nu ja...de twee opties. Blijven met iemand die hem had willen vermoorden of een nog gevaarlijkere storm trotseren. Dan klonk eigenlijk het trotseren van de storm nog veel beter.
Even keek hij op wanneer het meisje op het dak van de auto klom maar die blik wende William al snel weer af. Het meisje legde uit hoe dat hij zou moeten gaan als hij terug naar de bewoonde wereld wilde gaan. Iets meer dan een kilometer, plus één of andere hevige storm. Als het fout ging kon hij inderdaad zijn leven verliezen maar dat gebeurde dan maar. Wie weet zorgde er iemand wel voor dat zijn ziel weer op aarde wist te belanden. Dat risico kon hij gerust nemen. William stond uiteindelijk dan ook recht en zonder zich iets van Alex aan te trekken stapte hij naar iets van een raam zodat hij naar het weer buiten kon zien. De bomen die iets verder op stonden waren gevaarlijk hard aan het waaien. ‘Hm, I can get through this I guess,’ zei hij meer tegen zichzelf. Alles was in ieder geval beter dan blijven zitten met dat kind op het dak van haar auto. Zijn hemd gooide hij alvast weer uit. Dat ding was toch nutteloos geworden.
Hoe dan ook zou hij sneller thuis kunnen zijn als hond, dus dat ging vast ook de gedaanten worden die hij zou aannemen.}

]

het zat goed hier op het dak van die auto. Alex wist niet waarom maar ze had het altijd leuk gevonden om hoger te staan, om in de toppen van bomen te klimmen of om op een verhoging te gaan zitten en haar benen heen en weer laten zwieren. Het gaf haar een prettig gevoel, iets vredig. Misschien was het omdat ze eigenlijk niet de grootste was? Nou ja, wat het ook was, ze zat goed. Stil keek ze toe hoe de man opstond en naar het raam liep. Het was maar al te duidelijk dat hij liever zijn leven zou riskeren dan hier bij haar blijven. Au, that hurts...nah just kidding. "You could make it, just make sure your heavy enough to not get blown away. I would say, no doggy form because that wind will blow you away like your just some leaf. Heck, it almost blew me away and i'm pretty sure i weigh more than a dog, especially with my knifes and that sort of stuff." Ze nam haar kleine mes tevoorschijn en begon er mee te spelen, al raakte ze nooit het zilver aan, alleen maar het houten handvat van het mes. "Have fun ri.." Ze kapte zichzelf af met een his toen het mes haar pols schraapte en een rode streep achter liet, maar geen bloed of schram. "Have fun risking your life...oh and if any other hunter tries to kill you just say your friends with Alex McClain and your helping me with a case. It doesn't work with all hunters but there are quite a few that respect me and know not to mess with me." Ze begon eerst wat sprekend door haar tanden maar al vrij snel werd het weer zo neutraal en vloeibaar als normaal.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{William keek over zijn schouder naar Alex die hem de les aan het spellen was. Meende ze dat serieus? Je zou bijna gaan denken dat ze hem hier wilde houden. Hij had toen al het gevoel dat hij na al die tijd terug opgesloten zat en dat gevoel wilde hij liefst zo snel mogelijk weg. De sleutel daarvoor was de storm trotseren en naar huis proberen te geraken, voor zover je een motel een thuis kon noemen. ‘I’ll take my chances, being like this would only slow me down,’ zei William terwijl dat hij haar al niet meer aan keek en weer naar buiten keek. Als mens ving hij veel meer wind op doordat hij ook hoger van de grond kwam. Mooi niet dat hij zo het weer ging trotseren en de auto van het meisje stelen was ook geen optie aangezien hij geen idee had hoe hij het zou moeten besturen. Daarbij was hij een leven als hond goed gewoon. Het was zeker niks nieuws voor hem. Als het aan hem lag zou hij zelfs bijna durven zeggen dat het zijn originele vorm was. ‘And you are a lucky girl if I don’t make it, cuz that would be one more monster down. Killing monsters is your job right?’ Heel de tijd had hij haar niet aangekeken, in plaats daarvan probeerde hij te ontcijferen wat de beste manier zou zijn om dit aan te pakken.
Zijn gedachten werden echter weer verstoord door de stem van Alex. ‘Respect uh? Don’t get to high about yourself. You’re what? Fourteen or something like that? Just go to shool, make some friends and go to parties, don’t ruin your life with this kind of crap.’ William snapte echt niet dat iemand zijn leven zo weg kon gooien als dat de zwartharige deed. Wat hij niet zou doen voor een normale jeugd waarbij dat hij gewoon vrienden had en naar feesten ging. Hij wilde weten wat het was maar had nooit de kans gekregen. De enige feesten die hij zag was wanneer hij gewonnen had en een luxe maaltijd kreeg die ook niet zeer bijzonders was. Het was in ieder geval geen krab of kreeft dat hij dan kreeg. Liet staan iets van een gebak.}

bij zijn opmerking kon ze de rol die haar ogen maakte niet tegenhouden. "I kill monsters yes, but i don't kill creatures." Ze zei het wat trager dan normaal, alsof ze tegen iemand sprak die jonger was dan haar. Al stopte dit wel bij haar volgende woorden die al snel volgden. "Earlier i said that monsters come in al ages, shapes and sizes...but so do good people to, and that includes creatures. I kill evil and monsters, not good and living beings that didn't do anything wrong, or like you, fight against the monster inside and doesn't let it out."

Het mes was weer heen en weer aan het gaan met af en toe een korte vlucht in de lucht. Dat is tot ze de mes ineens vast klemde en haar hoofd in een ruk in de richting van de man draaide. Als dat niet al een andere reactie was dan haar normale rustige houding dan zou de grom die zich te horen maakte al zeker vreemd zijn. Een bijna dierlijke grom van diep in haar keel die ze snel terug slikte toen ze door had dat het geluid vanuit haar eigen keek kwam. Hierbij sloot ze heel even haar bruine ogen voor maar een seconde om weer kalm te worden. En toen de man weer in haar zicht kwam was het geluid helemaal verdwenen en was ze weer rustig. "i'm fifteen and i got homeschooled and finished high school last year. Am to young to go to college and i am bound to this world in more ways than you know." Ondertussen begon ze weer let de mes te spelen, extra voorzichtig om alleen maar het hout vast te pakken en verwondingen te vermijden.

Clothes (Niet riem en horloge)

_{Ze zei dat ze enkel monsters vermoorde. ‘So do you also kill a normal human being if it’s a bad person? No, you go for the demons and creatures, the monsters,’ zei William kalm, maar heel de sfeer in de oude boerderij veranderde uiteindelijk door één verkeerde reactie van het meisje. Eén die ze niet had willen laten zien.
William zijn ogen vernauwde zich meteen wanneer hij de grom hoorde en ook direct had hij zich volledig naar haar om gedraaid. Een tweede grom kwam erbij maar deze kwam van William. Het was gewoon heel de lichaamshouding en het geluid dat even iets in de man zijn hoofd liet knakken, maar hij wist zichzelf weer bij een te pakken al was zijn ademhaling net iets sneller geworden. ‘So that’s how it is. I knew something was off but I didn’t thought it was anything like this. Only because you’re a hunter I didn’t even considered it,’ Dat veranderde meteen alles, maar dat zorgde er enkel maar voor dat hij alles nog minder vertrouwde, of omdat hij zichzelf niet volledig vertrouwde.
‘Bound to this, no one is bound to anything even if your not what others think you are. Maybe you can’t go to shool, but you can do sports or do other normal stuff. But whatever. Keep telling yourself lies and keep doing what you’re doing,’ zei William nog Hij wist ondertussen waar hij heen moest, de beste weg om te vertrekken dus alles was klaar. Spoedig zou hij eerst de storm trotseren in de hoop dat alles goed ging en dan als hij eenmaal in het Motel was kon hij misschien koffie zetten als dat er was. Een goede warme koffie en dan eindelijk wat rust. Misschien moest hij Hailey ook maar naar de wond laten kijken, naar het ziekenhuis ging hij er in in ieder geval niet mee.}

"You don't know me, you don't know what i've done in the past and what i haven't. You do not get to say what i do and what my morals are! I see a monster, someone that can't change, that doesn't want to change and i kill it, even if it's a hunter." Alex begon haar controle te verliezen, allemaal herinneringen van niet zo lang geleden kwamen omhoog. De sfeer werd er in het algemeen ook niet beter op, het begon allemaal erg downhill te gaan. En de man zijn woorden hielpen ook niet. Net zoals zijn grom niet had geholpen bij het proberen kalm te blijven. Met een iets te snelle sprong, eentje dat te snel zou zijn om normaal te zijn sprong ze van haar auto af, vol met adrenaline die ze binnen probeerde te houden. " That's how what is?!" Zei ze kortaf, iets luider dan bedoeld door de adrenaline. Zonder er zelf ook maar echt bij na te denken begon Alex van haar auto naar een muur te lopen. Ze had haar rug naar de man gekeerd en probeerde zo kalm mogelijk te blijven voordat ze controle verloor. Haar aandacht bleef echter wel op de man gericht, zelfs toen ze haar handen tegen de muur zette en er tegen leunde, haar ogen recht naar de muur gericht. "Lies?! I am the one lying to myself? I am the one who's honest, who doesn't act as if she is someone she isn't! You are lying to yourself if you think a normal life is possible when your a skinwalker, or a shapeshifter or whatever. Those that know what's out there can't have a normal life because you know! You know what's out there and how vulnerable you are! At least i am prepared!" Tegen het einde begon haar stel steeds luider te worden, maar net geen schreeuw. Ergens tussen door bij haar woorden was Alex omgedraaid en keek ze de man nu hard ademend aan. Al draaide ze zich snel weer om, hopend dat de egale, bruine kleur van de muur een kalmerend effect zou hebben. De mes die eerder in haar hand had gezeten was ondertussen weer op de plek waar die hoorde en het veiligst was nu, uit haar hand en hangend aan haar riem. Alex wist hoe een deel van haar woorden niet waar waren, hoe ze zich niet voordeed als iemand anders of hoe dat ze klaar was voor alles dat om de hoek wachtte of in de schaduw toekeek. De waarheid was dat ze zichzelf niet kon zijn en dat ze dat nooit zal kunnen omdat dat haar einde zou zijn, en ze was nog maar 15, no way dat ze klaar was voor alles dat eraan kwam.

Clothes (Niet riem en horloge)